De eighties: no future, yuppies en de val van de Berlijnse muur

De jaren tachtig werden ingeluid met de rellen rond de inhuldiging van Beatrix. De kraakbeweging trok alle aandacht en er begon een sfeer van pessimisme te ontstaan.In niets was nog het optimisme van de jaren zestig en de romantiek van die tijd (denk aan Woodstock!)terug te zien. Er was jeugdwerkloosheid begin jaren tachtig, er kwamen minder kansen voor jongeren en Koot en Bie spraken over 'doemdenken.' Jongeren hadden een weinig positief beeld van hun leven. Het aantal zelfdodingen en pogingen tot zelfdoding onder de jeugd steeg enorm en de popgroep "Doe Maar"zong: Als de bom valt. De algehele atmosfeer in de samenleving was uitermate defaitistisch begin jaren tachtig en er werd alom over oorlogsdreiging (Koude oorlog) gesproken. De nieuwe generatie heette een verloren generatie te zijn en het beeld dat de "no-future generatie" van de wereld had, was nogal nihilistisch.De omslag kwam na 1984, toen na het begin van een herstel van de economie (no-nonsense-beleid van Lubbers en Ruding) de welvaart weer begon toe te nemen en de beurzen sky-high gingen. De werkloosheid daalde. Wall street boomde, Reagan werd herkozen in 1984 en het pessimisme maakte plaats voor optimisme. Geld verdienen was geen vies woord meer en de yuppie werd geboren. De jaren tachtig eindigden euforisch met de val van de Berlijnse muur op 9 november 1989, een gebeurtenis die qua historische reikwijdte nog het best valt te vergelijken met de Franse revolutie van twee eeuwen eerder: 1789. "Jetzt waechst zusammen, was zusammen gehoert", sprak Willy Brandt op 10 november 1989. Nog in de zomer van 1988 hadden wij Oost- en West-Berlijn bezocht, dat was op het nippertje. Spoedig zou de wereld een heel ander aanzien krijgen.